Է՜, Խնկո Ապեր, ո՞նց կարողացար հենց մեր օրերի համար գրել «Մկների ժողովը»։ Մի տարբերությամբ միայն, որ այդ ճառասացները հիմա առնետներ են դարձել։ էլի զանգը կմնա օդում կախված, երբ «ջոջը» քաշի իր պոչը, և ավարտվի ժողովը։
Իսկ կատու՞ն. կատուն գուցե և չկա։ Կամ, իր կերը գտած, ննջում է ինչ-որ փափուկ անկյունում և մտովի մկնաառնետային վազքը համարում է անհեռանկար ու ծիծաղելի։
Ե՛վ մկներն են հիմա ապահով, և՛ կատուն է կուշտ։